Povodom teksta IVAN FOHT – ISTINA I BIĆE UMJETNOSTI; UVOD U ESTETIKU Ranka Risojevića
Uvijek s velikim interesovanjem i zadovljstvom čitam tekstove Ranka Risojevića u njegovoj seriji esejističkih promišljanja “Moje knjige”, a najnoviji tekst IVAN FOHT – ISTINA I BIĆE UMJETNOSTI; UVOD U ESTETIKU, 33. po redu, zaslužje posebnu pažnju. Zašto? Zato što to nije samo impresija jednog čitaoca, to je bez sumnje ogled, moćan ogled. Opet bez sumnje – ogled o Fohtu, ali, istovremeno (i dobro je što je tako) to je ogled o filozofso-kritičkom pogledu na estetiku između 50-ih i 80-ih godina prošlog vijeka, ne samo u Sarajevu nego i na prostorima tadašnje Jugoslavije, u saglasju sa svjetskim promišljanjima. Nadalje, to je “do samog dna” i autopoetički tekst, jedan odličan Risojevićev autpoetički “portret umjetnika u mladosti”, samooslikani portret izuzetno radoznalog pisca koji – u skladu sa interesovanjima gotovo svih stvaralaca svoje generacije u tom vremenu – nastoji da što dublje prodre u smislene naslage književnosti, filozofije, muzike, slikarstva…
Drugim riječima, ovo je sveobuhvatan, znalački pisan tekst, u kome lični doživljaj nigdje i nimalo nije zatomljen, tekst koji nam ukazuje na to kakve smo autore imali u tom periodu “trulog socijalizma” i kako bismo morali da im se vraćamo, da bismo u građenju svog pogleda na umjetnost i uopšte svijet, mnogo toga spoznali, tim prije što nastala djela vrsnih autora u tom periodu nisu povlađivala trenutačnim (posebno politikantskim) shvatanjima.
Uz ocjenu da je dobro što na Jegovićevom portalu nailazimo na ovakve tekstove, samo da dodam da s nestrpljenjem očekujem da Risojević u knjigu ukoriči svoje eseje objavljene ovdje pod zajedničkim naslovom “Moje knjige”.
Sveobuhvatno, znalački, smisleno
Povodom teksta IVAN FOHT – ISTINA I BIĆE UMJETNOSTI; UVOD U ESTETIKU Ranka Risojevića
Uvijek s velikim interesovanjem i zadovljstvom čitam tekstove Ranka Risojevića u njegovoj seriji esejističkih promišljanja “Moje knjige”, a najnoviji tekst IVAN FOHT – ISTINA I BIĆE UMJETNOSTI; UVOD U ESTETIKU, 33. po redu, zaslužje posebnu pažnju. Zašto? Zato što to nije samo impresija jednog čitaoca, to je bez sumnje ogled, moćan ogled. Opet bez sumnje – ogled o Fohtu, ali, istovremeno (i dobro je što je tako) to je ogled o filozofso-kritičkom pogledu na estetiku između 50-ih i 80-ih godina prošlog vijeka, ne samo u Sarajevu nego i na prostorima tadašnje Jugoslavije, u saglasju sa svjetskim promišljanjima. Nadalje, to je “do samog dna” i autopoetički tekst, jedan odličan Risojevićev autpoetički “portret umjetnika u mladosti”, samooslikani portret izuzetno radoznalog pisca koji – u skladu sa interesovanjima gotovo svih stvaralaca svoje generacije u tom vremenu – nastoji da što dublje prodre u smislene naslage književnosti, filozofije, muzike, slikarstva…
Drugim riječima, ovo je sveobuhvatan, znalački pisan tekst, u kome lični doživljaj nigdje i nimalo nije zatomljen, tekst koji nam ukazuje na to kakve smo autore imali u tom periodu “trulog socijalizma” i kako bismo morali da im se vraćamo, da bismo u građenju svog pogleda na umjetnost i uopšte svijet, mnogo toga spoznali, tim prije što nastala djela vrsnih autora u tom periodu nisu povlađivala trenutačnim (posebno politikantskim) shvatanjima.
Uz ocjenu da je dobro što na Jegovićevom portalu nailazimo na ovakve tekstove, samo da dodam da s nestrpljenjem očekujem da Risojević u knjigu ukoriči svoje eseje objavljene ovdje pod zajedničkim naslovom “Moje knjige”.