Kad je povrijedio kičmu, skočivši sa prvog sprata,
dok su po Beogradu padale redovne bombe novog rata,
Nikola Šop ležao je u bolnici, nepokretan, među
mnogima što isto ili još gore od njega doživješe.
Sve njih posluživao je bolničar hrom u lijevu nogu,
saznao je Nikola, od onog prethodnog rata,
ko zna gdje i u kojoj prilici nastrijeljen i evo
živ i brz kao malo koji od ostalih bolničara.
Dva-triput pokazao je zanimanje za knjige
koje je Nikola čitao i koje mu je dodavao,
uz sveščicu tanku i olovku da nešto piše.
A šta to pišeš, Nikola? pitao ga je bolničar.
O čovjeku Isusu koji dolazi meni na večeru,
sasvim običan, kao što si ti, bolničar recimo.
Biće da je prošlo nekih godinu dana,
Nikola je ležao kod kuće, sada u Zagrebu,
jednako nepokretan, osuđen tako na pomoć
onih oko sebe, čitajući Vergilija, misleći o svemiru.
Već je bila pala noć, hladnoća se uvlačila
u sve ljudske stanove, prelazeći samo iz srca
onih što su svijet ponovo i ponovo u rat gurali,
kad se otvoriše vrata i na njima, sav od snijega,
crvenih obraza i prilične brade, pojavi se čovjek,
i Nikola ga odmah pozna, bio je to hromi bolničar.
Samo što se ovog puta, kao obasjanje,
u njemu jasno javi misao – ovo me Isus pohodi,
da se kao ljudi razgovorimo i večeramo.
Isus na večeri kod Nikole Šopa
Kad je povrijedio kičmu, skočivši sa prvog sprata,
dok su po Beogradu padale redovne bombe novog rata,
Nikola Šop ležao je u bolnici, nepokretan, među
mnogima što isto ili još gore od njega doživješe.
Sve njih posluživao je bolničar hrom u lijevu nogu,
saznao je Nikola, od onog prethodnog rata,
ko zna gdje i u kojoj prilici nastrijeljen i evo
živ i brz kao malo koji od ostalih bolničara.
Dva-triput pokazao je zanimanje za knjige
koje je Nikola čitao i koje mu je dodavao,
uz sveščicu tanku i olovku da nešto piše.
A šta to pišeš, Nikola? pitao ga je bolničar.
O čovjeku Isusu koji dolazi meni na večeru,
sasvim običan, kao što si ti, bolničar recimo.
Biće da je prošlo nekih godinu dana,
Nikola je ležao kod kuće, sada u Zagrebu,
jednako nepokretan, osuđen tako na pomoć
onih oko sebe, čitajući Vergilija, misleći o svemiru.
Već je bila pala noć, hladnoća se uvlačila
u sve ljudske stanove, prelazeći samo iz srca
onih što su svijet ponovo i ponovo u rat gurali,
kad se otvoriše vrata i na njima, sav od snijega,
crvenih obraza i prilične brade, pojavi se čovjek,
i Nikola ga odmah pozna, bio je to hromi bolničar.
Samo što se ovog puta, kao obasjanje,
u njemu jasno javi misao – ovo me Isus pohodi,
da se kao ljudi razgovorimo i večeramo.