Ima tome već mnogo godina, akteri su mrtvi, ali jedna je priča ostala. Pričao mi Fuad Balić, višegodišnji veoma uspješan direktor banjalučkog Doma Kulture, ja zapisao i oblikovao kao anegdotu.
Gostovao Miroslav Čangalović u Banjaluci. Honorari su tada bili u skladu sa ugledom umjetnika koji gostuje, pa je lično direktor Balić predložio veći honorar nego obično, ali prilično skroman za umjetnika čiji je ugled bio izuzetan. Čangalović prihvata honorar, ali ga prenamjenjuje za pomoć opštini Glamoč, kako bi se tamo otvorila biblioteka. Bilo mu je veoma stalo da Glamoč ne bude bez tog civilizacijskog praga. Balić obavještava odgovorne u Glamoču o lijepom gestu njihovog zemljaka, slavnog operskog pjevača Miroslava Čangalovića, i moli ih da neko dođe u Dom kulture, kako bi lično preuzeo poklonjeni novčani iznos. Ali niko nije dolazio, ko zna već koliko godina.
Desi se, ipak, na nekom skupu, prisustvovao je i predsjednik Opštine Glamoč. Balić mu priđe i priupita ga zašto nisu došli po novac.
A predsjednik, poslije kratkog oklijevanja, reče mu ovo:
“Kada bismo uzeli novac, morali bismo pronaći sobu za biblioteku. U tu biblioteku morali bismo zaposliti čovjeka i troškovi bi se odjednom, sasvim neplanirano, namnožili. Ovako, mirni smo od svega toga.”
Miroslav Čangalović i zavičajni Glamoč
Ima tome već mnogo godina, akteri su mrtvi, ali jedna je priča ostala. Pričao mi Fuad Balić, višegodišnji veoma uspješan direktor banjalučkog Doma Kulture, ja zapisao i oblikovao kao anegdotu.
Gostovao Miroslav Čangalović u Banjaluci. Honorari su tada bili u skladu sa ugledom umjetnika koji gostuje, pa je lično direktor Balić predložio veći honorar nego obično, ali prilično skroman za umjetnika čiji je ugled bio izuzetan. Čangalović prihvata honorar, ali ga prenamjenjuje za pomoć opštini Glamoč, kako bi se tamo otvorila biblioteka. Bilo mu je veoma stalo da Glamoč ne bude bez tog civilizacijskog praga. Balić obavještava odgovorne u Glamoču o lijepom gestu njihovog zemljaka, slavnog operskog pjevača Miroslava Čangalovića, i moli ih da neko dođe u Dom kulture, kako bi lično preuzeo poklonjeni novčani iznos. Ali niko nije dolazio, ko zna već koliko godina.
Desi se, ipak, na nekom skupu, prisustvovao je i predsjednik Opštine Glamoč. Balić mu priđe i priupita ga zašto nisu došli po novac.
A predsjednik, poslije kratkog oklijevanja, reče mu ovo:
“Kada bismo uzeli novac, morali bismo pronaći sobu za biblioteku. U tu biblioteku morali bismo zaposliti čovjeka i troškovi bi se odjednom, sasvim neplanirano, namnožili. Ovako, mirni smo od svega toga.”