U džamiji

(Á la  Konstantin Kavafi: »U crkvi«)
                     Posvećeno Mirsadu Ćemanu

Volim džamiju, i njene svete arapske ajete,
lijepe levhe i arabeske, raskošni luster pod
kupolom kojom je dočaran zvjezdani svod,
urese u mihrabu i strme basamke mimbere,
tespihe, u peštahte brižno složene mushafe,
spiralu koja kao duh u tijelu ide uz munaru

Milozvučnim mekamom pozvani sa šerefe,
u njezin opojni spokoj skrušeni kada stupe
i u safove se kao jedan postroje muslimani,
pa, zatim, vođeni svečanim glasom imama,
po perzijskim ćilimima i postekijama nice,
kao otkosi po poljanama na sedždu padnu,
ti pravovjerni insani u predanom su transu

Kad okončaju još jednu spiritualnu seansu,
pa nanovo osmotre vatre Sunca božanskog,
misli se roje u slavi bosanskoislamske rase,
na odlasku poselame se i onda, svaki za se,
ozareni snatre, uz naslijeđe naše osmansko