Pjesma “O ratu u Vijetnamu” Görana Sonnevia jedna je od najvećih političkih pjesama napisanih na švedskom jeziku. Ne može biti jednostavnija no što jeste, ne govori direktno o Vijetnamu, ni o ondašnjem ratu, jer nema vlastitog iskustva o tome. Govori, dakle, o sivom skandinavskom jutru, napadalom snijegu, o komšiji i jutarnjim vijestima i o svakodnevnoj USA propagandi koja se, ovdje, vagonima ručila. U školama, u svakom razredu, postojala je američka Bijela knjiga iz koje su profesori i đaci učili šta da misle o ratu u Vijetnamu. Pjesma je objavljena davne 1965. godine u trećem broju BLM-a (Bonniersov magazin za literaturu) i onda je, kad je prsla, osvijetlila poput munje stranice slobodnih medija. Zanimljivo je da je urednik BLM-a bio drugi veliki švedski pjesnik Lars Gustafsson. U to vrijeme rat u Vijetnamu bio je uobičajeno spoljnopolitičko pitanje, i u Gustafsonovom redakcijom uvodu ova se pjesma ne pominje. U uvodu se diskutira o teatarskoj kritici i razlici između teatra a la Brecht i teatra a la Ionesco, između apsurdističkog pogleda iznutra i brechtovskog pogleda prema vani. Ekstremna politička poruka Sonnevieve pjesme doprla je, ipak, do onih koji su je trebali. Omladina, studenti i lijevo orijentisani građani pohrlili su u biblioteke da pronađu časopis BLM (koji je, prije par godina, likvidiran), da prepišu “otrovne” stihove i docnije recituju na uličnim demonstracijama i bunama. Slika o vijetnamskom ratu totalno se izmijenila. Vijetnam je postao žrtva, a USA agresor.
Danas nema takve pjesme o Afganistanu, Bosni, Palestini, itd. Ono, ima Sonnevia, ali nema čitalaca-ljevičara niti ima slobodnih medija.
Lirska tumačenja/2
Göran Sonnevi (Jeran Sonevi)
*
O ratu u Vijetnamu
*
Pjesma “O ratu u Vijetnamu” Görana Sonnevia jedna je od najvećih političkih pjesama napisanih na švedskom jeziku. Ne može biti jednostavnija no što jeste, ne govori direktno o Vijetnamu, ni o ondašnjem ratu, jer nema vlastitog iskustva o tome. Govori, dakle, o sivom skandinavskom jutru, napadalom snijegu, o komšiji i jutarnjim vijestima i o svakodnevnoj USA propagandi koja se, ovdje, vagonima ručila. U školama, u svakom razredu, postojala je američka Bijela knjiga iz koje su profesori i đaci učili šta da misle o ratu u Vijetnamu. Pjesma je objavljena davne 1965. godine u trećem broju BLM-a (Bonniersov magazin za literaturu) i onda je, kad je prsla, osvijetlila poput munje stranice slobodnih medija. Zanimljivo je da je urednik BLM-a bio drugi veliki švedski pjesnik Lars Gustafsson. U to vrijeme rat u Vijetnamu bio je uobičajeno spoljnopolitičko pitanje, i u Gustafsonovom redakcijom uvodu ova se pjesma ne pominje. U uvodu se diskutira o teatarskoj kritici i razlici između teatra a la Brecht i teatra a la Ionesco, između apsurdističkog pogleda iznutra i brechtovskog pogleda prema vani. Ekstremna politička poruka Sonnevieve pjesme doprla je, ipak, do onih koji su je trebali. Omladina, studenti i lijevo orijentisani građani pohrlili su u biblioteke da pronađu časopis BLM (koji je, prije par godina, likvidiran), da prepišu “otrovne” stihove i docnije recituju na uličnim demonstracijama i bunama. Slika o vijetnamskom ratu totalno se izmijenila. Vijetnam je postao žrtva, a USA agresor.
Danas nema takve pjesme o Afganistanu, Bosni, Palestini, itd. Ono, ima Sonnevia, ali nema čitalaca-ljevičara niti ima slobodnih medija.