Iz autobusa

Na strmim liticama onim oblaci se feniraju
Krijumčareć munje i prašinu u Evropsku Uniju.
Kamenim sfingama što ih eonima klešu oluje
Sunce utiskuje oči Venere, pa Djeve Marije.
Ili su pak to oborene statue Zefira –
Stijene su pune nedovršenih kumira

Njihova vrela kazuju počela
Kojim su ogledala progledala

U svitku gena nekoliko štamparskih grešaka
Dijeli nas od goveda što silaze s proplanka.
Polja, krošnje, stubovi – nije mi promaklo:
Lakanovo “realno” klizi niza staklo.