Bog na tuđem licu, I.Š. govori u mom snu

Nećeš Boga u sebi milosnoga
Spoznati ako na licu drugoga
Ne vidiš njegovo svjetlo,
I ne spustiš ruke pod tlo,
U korijen bilja, u radost trava,
I oči u prostranstva plava
Ne digneš. I gore, u beskraju,
Ugledaš duše što svome raju
Raduju se. Jer, Bog je dobrota
Sušta, a sama. Čak i skota
U svoja obećanja zadata prima.
Ima ga u anđelima
Što ti očešu rame na ulici
Koliko u pšeničnoj klici.
Na planinskoj brezi se njiše
Kao što u snu djece diše.
Čak i ubicu može u sveca dići
I u njemu niči kao pilići
Ispod kvočke. Može rajske arije da svira
I u harmoniji sfera da te po obrazu dira,
Kao u djetinjstvu majka,
I postati ti vanzemna bajka.
A može i da te sažeže
Gnjevom kazne najteže
Iz koje bježe svi oblici radosti.
I ogledaj se u smrtnoj kosti
Koja beskrajno ništa obnavlja.
Iz nje vaseljena cijela ti javlja
Da si tek prašina
I beskonačna nigdina
Koje isto u svakoj duši ima,
I jednako daruje se svima.
I raste isto iz svakog nam gležnja
Zanosna čežnja,
Da u zemnosti ćelija,
I svakom udaru bila
Budemo On
I slijemo se u zvon,
Što nas poziva
U vječno živa
Svjetla smrti.